با افزایش آگاهی از اثرات زیست محیطی زباله های پلاستیکی و افزایش بار مرتبط با دفع آن، انگیزه ای برای استفاده از پلاستیک های بازیافتی به جای پلاستیک های بکر وجود دارد. از آنجایی که بسیاری از مواد مصرفی آزمایشگاهی از پلاستیک ساخته شده‌اند، این سوال را ایجاد می‌کند که آیا می‌توان در آزمایشگاه به پلاستیک‌های بازیافتی روی آورد و اگر چنین است، چقدر امکان‌پذیر است؟
دانشمندان از مواد مصرفی پلاستیکی در طیف وسیعی از محصولات در داخل و اطراف آزمایشگاه - از جمله لوله ها (لوله های کریوویال,لوله های PCR,لوله های سانتریفیوژ), میکروپلیت (صفحات کشت،صفحه چاه عمیق 24،48،96, پالت های PCR), نوک پیپت(نکات اتوماتیک یا جهانی)، ظروف پتری،بطری های معرف,و بیشتر برای به دست آوردن نتایج دقیق و قابل اعتماد، مواد مورد استفاده در مواد مصرفی باید از بالاترین استانداردها در مورد کیفیت، سازگاری و خلوص برخوردار باشند. عواقب استفاده از مواد نامرغوب می‌تواند شدید باشد: داده‌های یک آزمایش کامل، یا مجموعه‌ای از آزمایش‌ها، می‌توانند تنها با خراب شدن یا ایجاد آلودگی یک ماده مصرفی بی‌ارزش شوند. بنابراین، آیا می توان با استفاده از پلاستیک های بازیافتی به این استانداردهای بالا دست یافت؟ برای پاسخ به این سوال ابتدا باید بدانیم چگونه این کار انجام می شود.
پلاستیک ها چگونه بازیافت می شوند؟
در سرتاسر جهان، بازیافت پلاستیک یک صنعت رو به رشد است که ناشی از افزایش آگاهی از تأثیر زباله های پلاستیکی بر محیط زیست جهانی است. با این حال، تغییرات زیادی در طرح‌های بازیافت که در کشورهای مختلف اجرا می‌شوند، هم از نظر مقیاس و هم از نظر اجرا، وجود دارد. به عنوان مثال، در آلمان، طرح نقطه سبز، که در آن تولیدکنندگان هزینه بازیافت پلاستیک محصولات خود را پرداخت می کنند، در اوایل سال 1990 اجرا شد و از آن زمان به سایر نقاط اروپا گسترش یافته است. با این حال، در بسیاری از کشورها مقیاس بازیافت پلاستیک کوچک‌تر است، که تا حدی به دلیل چالش‌های فراوان مرتبط با بازیافت مؤثر است.
چالش کلیدی در بازیافت پلاستیک این است که پلاستیک ها گروهی از مواد شیمیایی بسیار متنوع تر از شیشه هستند. این بدان معناست که برای به دست آوردن یک ماده بازیافتی مفید، زباله های پلاستیکی باید به دسته بندی شوند. کشورها و مناطق مختلف سیستم های استاندارد خود را برای دسته بندی زباله های قابل بازیافت دارند، اما بسیاری از آنها برای پلاستیک ها طبقه بندی یکسانی دارند:
- پلی اتیلن ترفتالات (PET)
- پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE)
- پلی وینیل کلراید (PVC)
- پلی اتیلن کم چگالی (LDPE)
- پلی پروپیلن (PP)
- پلی استایرن (PS)
- دیگر
تفاوت های زیادی در سهولت بازیافت این دسته های مختلف وجود دارد. برای مثال، بازیافت گروه های 1 و 2 نسبتاً آسان است، در حالی که دسته «سایر» (گروه 7) معمولاً بازیافت نمی شوند. صرف نظر از تعداد گروه، پلاستیک های بازیافتی می توانند به طور قابل توجهی با همتایان اصلی خود از نظر خلوص یا خواص مکانیکی متفاوت باشند. دلیل این امر این است که حتی پس از تمیز کردن و مرتب سازی، ناخالصی ها، چه از انواع پلاستیک ها و چه از مواد مربوط به استفاده قبلی از مواد، باقی می مانند. بنابراین، بیشتر پلاستیک ها (بر خلاف شیشه) فقط یک بار بازیافت می شوند و مواد بازیافتی کاربردهای متفاوتی نسبت به همتایان اصلی خود دارند.
کدام محصولات را می توان از پلاستیک های بازیافتی تهیه کرد؟
سوال برای کاربران آزمایشگاه این است: در مورد مواد مصرفی آزمایشگاه چطور؟ آیا امکان تولید پلاستیک های آزمایشگاهی از مواد بازیافتی وجود دارد؟ برای تعیین این موضوع، لازم است ویژگی هایی که کاربران از مواد مصرفی آزمایشگاهی انتظار دارند و عواقب استفاده از مواد نامرغوب را از نزدیک بررسی کنیم.
مهمترین این خواص خلوص است. ضروری است که ناخالصی های موجود در پلاستیک مورد استفاده برای مواد مصرفی آزمایشگاهی به حداقل برسد زیرا می توانند از پلیمر خارج شوند و به نمونه وارد شوند. این به اصطلاح قابل شستشو می تواند طیف وسیعی از اثرات بسیار غیرقابل پیش بینی را بر روی کشت سلول های زنده داشته باشد و در عین حال بر تکنیک های تحلیلی نیز تأثیر بگذارد. به همین دلیل، سازندگان مواد مصرفی آزمایشگاهی همیشه موادی را با حداقل مواد افزودنی انتخاب می کنند.
وقتی صحبت از پلاستیک های بازیافتی به میان می آید، برای تولیدکنندگان غیرممکن است که منشاء دقیق مواد و در نتیجه آلاینده هایی که ممکن است وجود داشته باشند را تعیین کنند. و حتی با وجود اینکه تولیدکنندگان در طی فرآیند بازیافت تلاش زیادی برای خالص‌سازی پلاستیک انجام می‌دهند، خلوص مواد بازیافتی بسیار کمتر از پلاستیک‌های بکر است. به همین دلیل، پلاستیک های بازیافتی برای محصولاتی که استفاده از آنها تحت تأثیر مقادیر کم مواد قابل شستشو قرار نمی گیرد، مناسب هستند. به عنوان مثال می توان به مواد برای ساخت خانه ها و جاده ها (HDPE)، لباس (PET) و مواد بالشتک برای بسته بندی (PS) اشاره کرد.
با این حال، برای مواد مصرفی آزمایشگاهی و همچنین سایر کاربردهای حساس مانند بسیاری از مواد در تماس با غذا، سطوح خلوص فرآیندهای بازیافت فعلی برای تضمین نتایج قابل اطمینان و قابل تکرار در آزمایشگاه کافی نیست. علاوه بر این، شفافیت نوری بالا و خواص مکانیکی ثابت در بیشتر کاربردهای مواد مصرفی آزمایشگاهی ضروری است و این نیازها در هنگام استفاده از پلاستیک های بازیافتی نیز برآورده نمی شوند. بنابراین، استفاده از این مواد می تواند منجر به مثبت یا منفی کاذب در تحقیقات، خطا در تحقیقات پزشکی قانونی و تشخیص نادرست پزشکی شود.
نتیجه گیری
بازیافت پلاستیک یک روند ثابت و رو به رشد در سراسر جهان است که با کاهش ضایعات پلاستیکی تأثیر مثبت و پایداری بر محیط زیست خواهد داشت. در محیط آزمایشگاه، پلاستیک بازیافتی را می توان در کاربردهایی که چندان به خلوص وابسته نیستند، به عنوان مثال بسته بندی، استفاده کرد. با این حال، الزامات مواد مصرفی آزمایشگاهی از نظر خلوص و قوام را نمی‌توان با شیوه‌های بازیافت فعلی برآورده کرد، بنابراین این اقلام همچنان باید از پلاستیک بکر ساخته شوند.
زمان ارسال: ژانویه 29-2023