با افزایش آگاهی در مورد تأثیر محیطی زباله های پلاستیکی و بار افزایش یافته مرتبط با دفع آن ، یک محرک برای استفاده از بازیافت به جای پلاستیک باکره در هر کجا ممکن است. از آنجا که بسیاری از مواد مصرفی آزمایشگاهی از پلاستیک ساخته شده اند ، این سؤال را ایجاد می کند که آیا امکان تغییر به پلاستیک های بازیافت شده در آزمایشگاه وجود دارد و اگر چنین است ، چقدر امکان پذیر است.
دانشمندان از مواد مصرفی پلاستیکی در طیف گسترده ای از محصولات در داخل و اطراف آزمایشگاه استفاده می کنند - از جمله لوله ها (لوله های کاردی,لوله های PCR,لوله های سانتریفیوژ)، ریزگردها (صفحات کشت ،24،48،96 صفحه چاه عمیق, pcr paltes), نکات پیپت(نکات خودکار یا جهانی) ، ظروف پتری ،بطری های معرف,و بیشتر برای به دست آوردن نتایج دقیق و قابل اعتماد ، مواد مورد استفاده در مواد مصرفی باید در هنگام کیفیت ، قوام و خلوص از بالاترین استانداردها استفاده کنند. عواقب استفاده از مواد عادی می تواند شدید باشد: داده ها از یک آزمایش کامل یا سری آزمایشات ، فقط با یک عدم مصرفی یا ایجاد آلودگی می توانند بی ارزش شوند. بنابراین ، آیا دستیابی به این استانداردهای بالا با استفاده از پلاستیک های بازیافتی امکان پذیر است؟ برای پاسخ به این سؤال ، ابتدا باید درک کنیم که چگونه این کار انجام می شود.
پلاستیک ها چگونه بازیافت می شوند؟
در سراسر جهان ، بازیافت پلاستیک یک صنعت در حال رشد است که ناشی از افزایش آگاهی از تأثیر زباله های پلاستیکی بر محیط جهانی است. با این حال ، در طرح های بازیافت در کشورهای مختلف ، چه از نظر مقیاس و اعدام ، تغییرات زیادی وجود دارد. به عنوان مثال ، در آلمان ، طرح Green Point ، جایی که تولید کنندگان به هزینه بازیافت پلاستیک در محصولات خود می پردازند ، در اوایل سال 1990 اجرا شد و از آن زمان به سایر مناطق اروپا گسترش یافته است. با این حال ، در بسیاری از کشورها مقیاس بازیافت پلاستیک ها کوچکتر است ، تا حدی به دلیل بسیاری از چالش های مرتبط با بازیافت مؤثر.
چالش اصلی در بازیافت پلاستیک این است که پلاستیک ها گروهی از مواد شیمیایی بسیار متنوع تر از مثلاً شیشه هستند. این بدان معنی است که برای به دست آوردن یک ماده بازیافت مفید ، زباله های پلاستیکی باید به دسته بندی ها طبقه بندی شوند. کشورها و مناطق مختلف سیستم های استاندارد خود را برای طبقه بندی زباله های قابل بازیافت دارند ، اما بسیاری از آنها طبقه بندی یکسان برای پلاستیک دارند:
- پلی اتیلن تفاتالات (PET)
- پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE)
- پلی وینیل کلرید (PVC)
- پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE)
- پلی پروپیلن (PP)
- پلی استایرن (PS)
- دیگر
در سهولت بازیافت این دسته های مختلف تفاوت های زیادی وجود دارد. به عنوان مثال ، گروه های 1 و 2 بازیافت نسبتاً آسان هستند ، در حالی که گروه "دیگر" (گروه 7) معمولاً بازیافت نمی شود. صرف نظر از تعداد گروه ، پلاستیک های بازیافت شده می توانند از نظر یا خلوص و خصوصیات مکانیکی با همتایان باکره خود تفاوت چشمگیری داشته باشند. دلیل این امر این است که حتی پس از تمیز کردن و مرتب سازی ، ناخالصی ها ، چه از انواع مختلف پلاستیک و چه از مواد مربوط به استفاده قبلی از مواد ، باقی مانده است. بنابراین ، بیشتر پلاستیک ها (برخلاف شیشه) فقط یک بار بازیافت می شوند و مواد بازیافت شده کاربردهای متفاوتی نسبت به همتایان باکره خود دارند.
کدام محصولات را می توان از پلاستیک های بازیافتی تهیه کرد؟
سوال برای کاربران آزمایشگاه این است: در مورد مواد مصرفی آزمایشگاه چیست؟ آیا امکان تولید پلاستیک های درجه آزمایشگاه از مواد بازیافتی وجود دارد؟ برای تعیین این امر ، لازم است که از نزدیک به خواصی که کاربران از مواد آزمایشگاهی آزمایش می کنند و پیامدهای استفاده از مواد عادی را بررسی کنید ، لازم است.
مهمترین این خصوصیات خلوص است. ضروری است که ناخالصی های موجود در پلاستیک مورد استفاده برای مواد اولیه آزمایشگاه به حداقل برسد زیرا می توانند از پلیمر و به یک نمونه بیرون بیایند. این به اصطلاح شستشو می تواند طیف وسیعی از اثرات بسیار غیرقابل پیش بینی بر روی فرهنگ سلولهای زنده داشته باشد ، در حالی که بر تکنیک های تحلیلی نیز تأثیر می گذارد. به همین دلیل ، تولید کنندگان مواد مصرفی آزمایشگاه همیشه مواد را با حداقل مواد افزودنی انتخاب می کنند.
هنگامی که صحبت از پلاستیک های بازیافت شده است ، برای تولید کنندگان غیرممکن است که منشأ دقیق مواد آنها را تعیین کنند و بنابراین آلاینده هایی که ممکن است وجود داشته باشند. و حتی اگر تولیدکنندگان تلاش زیادی را برای تصفیه پلاستیک در طی فرآیند بازیافت انجام دهند ، خلوص مواد بازیافت شده بسیار پایین تر از پلاستیک های باکره است. به همین دلیل ، پلاستیک های بازیافتی برای محصولاتی مناسب هستند که استفاده از آنها تحت تأثیر مقادیر کم شستشو قرار نمی گیرد. مثالها شامل مواد ساخت خانه ها و جاده ها (HDPE) ، پوشاک (PET) و مواد کوسن برای بسته بندی (PS) است
با این حال ، برای مواد مغذی آزمایشگاه و همچنین سایر برنامه های حساس مانند بسیاری از مواد غذایی با مواد غذایی ، سطح خلوص فرآیندهای بازیافت فعلی برای تضمین نتایج قابل اعتماد و قابل تکرار در آزمایشگاه کافی نیست. علاوه بر این ، وضوح نوری بالا و خصوصیات مکانیکی سازگار در اکثر کاربردهای مواد اولیه آزمایشگاه ضروری است و این خواسته ها هنگام استفاده از پلاستیک های بازیافتی نیز راضی نیستند. بنابراین ، استفاده از این مواد می تواند منجر به مثبت یا منفی در تحقیقات ، خطاهای در تحقیقات پزشکی قانونی و تشخیص نادرست پزشکی شود.
پایان
بازیافت پلاستیک یک روند مستقر و رو به رشد در سراسر جهان است که با کاهش زباله های پلاستیکی تأثیر مثبت و ماندگار بر محیط زیست خواهد گذاشت. در محیط آزمایشگاه ، پلاستیک بازیافت شده می تواند در برنامه هایی که به خلوص آن چندان وابسته نیستند ، به عنوان مثال بسته بندی استفاده شود. با این حال ، الزامات مربوط به مواد مصرفی آزمایشگاه از نظر خلوص و سازگاری با شیوه های بازیافت فعلی قابل برآورده نیست ، بنابراین این موارد هنوز هم باید از پلاستیک های باکره ساخته شوند.
زمان پست: ژانویه -29-2023